Over Ben van Duin ::

Theater is als parfum. even vluchtig. het trekt door onze verbeelding. wat achterblijft is een vleug. van een woord. een beeld. in het hoofd. De foto van de theaterfotograaf. op het netvlies geëtst. de foto brengt de herinnering terug. aan de voorstelling. aan leven. aan denken. is gestold drama. essentie. in één moment. één beeld. De fotograaf laat ons het oog zijn. maakt ons deelgenoot. Hij bedient de fontein van onze verbeelding.
-Wanda Reisel

Theatre is like perfume, as fleeting and fragile, it permeates our imagination, what remains is an echo. of a word. an image. in the head. The theatre-photographers image. etched on our vision. the image brings back the memory. the performance. life. a thought. solidified drama. essence. in one moment. one image. The photographer makes us the eye. lets us partake. He fuels the fountain of our imagination.

-Wanda Reisel

(…) Ben van Duin weet in zijn theaterfoto’s op unieke wijze in gestolde vorm het drama weer te geven. Soms geeft hij zelf commentaar via de compositie, soms kiest hij voor de expressie via de hoofdpersoon. In andere opnames stelt hij zich in dienst van het abstracte toneelbeeld. Telkens weer weet hij de dynamiek van de performance te treffen. Bij elkaar levert de collectie een schitterend beeld van de ‘state of being’ van het Nederlands theater van de laatste decennia.

— Ad Kooyman

(…) Ben van Duin uniquely manages to reproduce the drama in a solidified form in his images. Sometimes he reacts in his pictures by means of composition, sometimes he chooses expression through the protagonist. In other images he serves the abstract scenography. Time and again he knows how to capture the dynamics of the performance. As a whole the collection gives us a sparkling impression of the state of being of Dutch theatre of the last decades.

-Ad Kooyman

Clients / Opdrachtgevers -past and present:

Orkater, Toneelgroep Maastricht, Nieuw West, Toneelgroep Amsterdam, Onafhankelijk Toneel, Het Nationale Toneel, Krisztina de Chatel, Annette Speelt, Sanne Wallis de Vries, De Mexicaanse Hond, Els Inc., Van Houts & De Ket, Boogaerdt & van der Schoot, Carver, Bambie, Oostpool, Hummelinck Stuurman Theaterbureau, NTS, Hollandia, ZTHollandia,Het Zuidelijk Toneel,Willem Breuker Kollektief, Holland Opera voorheen Xynix Opera, De Bonte Hond, Suzy Blok, VeenStudio, Bellevue, Golden Palace, André Gingras, Adelheid Roosen, Maarten van Roosendaal, Theo Nijland, Dorst Toneel, Brigitte Kaandorp, Het Nieuwe Lied, Dansgroep Aya, Zeelandia, Senf Theaterpartners, Bos Producties, Dansgroep Amsterdam, TG Bloody Mary, Sonnevanck, Niek Barends, e.v.a.

Zie ook: Theater Encyclopedie:

“Ben van Duin (1957) is een Nederlandse theater fotograaf. Hij is als zodanig actief sinds 1978. In zijn carrière heeft hij voor een zeer uiteenlopende verzameling gezelschappen en genres gewerkt, van experimenteel theater tot meer traditioneel teksttheater, van jeugdtheater tot moderne dans, van muziektheater tot mime. Hij werkt zowel voor kleine als voor grote gezelschappen en doet dit vaak voor langere periodes. Hij werkt/heeft gewerkt voor onder andere Bambie, Maatschappij Discordia, ZT Hollandia, Toneelgroep Maastricht, Het Nationale Toneel, Mugmetdegoudentand, Dood Paard, Onafhankelijk Toneel, Stichting FACT, Noord Nederlands Toneel, Toneelgroep Oostpool, Orkater, het veem theater, en Stichting Toneelschuur Producties. Door de enorme omvang van zijn oeuvre is zijn werk belangrijk, maar ook fototechnisch en inhoudelijk is zijn werk opmerkelijk. Van Duin is in 2001 op de digitale techniek overgestapt. In zijn analoge periode heeft hij voornamelijk in zwart/wit gewerkt.

Van Duin is erg sterk in het maken van opvallende composities, waarbij hij een van de belangrijkste stijlmiddelen van de fotografie, de kadrering, actief toepast. Hij maakt vaak extreme afsnijdingen in zijn beeld, bijvoorbeeld van twee dansers, die aan beide zijden van het beeld voor de helft verschijnen. Hij neemt de vrijheid om niet de hele beweging van de danser te laten zien, maar haalt hier de essentie uit. De nadruk komt te liggen op kracht en de verbondenheid van de dansers, maar ook op de dynamiek van de voorstelling die het beeld lijkt te overstijgen; alsof de energie van de dansers niet in één beeld te vangen is. De foto legt de aandacht niet alleen op dit bepaalde moment, maar ook op datgene dat voor en na deze foto is voorgevallen.

Waar theaterfoto’s vaak een horizontaal kader hebben, zet Van Duin het beeld vaak verticaal in. Dit combineert hij met zijn sterke afsnijdingen en strakke kadrering van het onderwerp. In andere gevallen zet hij kadrering in om een heel strakke beeldopbouw te verkrijgen, waarbij de acteurs vaak net wél helemaal in het beeld vallen, afgezien van een enkele voet of hand. Hierdoor ontstaat er een spanning tussen wat de foto toont en wat daarbuiten valt. Het maakt de toeschouwer nieuwsgierig naar wat er buiten het beeld plaats vindt.

Van Duins analoge zwart/wit werk wordt gekenmerkt door een grote helderheid in het beeld, die wordt veroorzaakt door veel grijstonen en een duidelijke scherpte. Anders dan zijn voorgangers, kruipt Van Duin niet op de acteurs, maar geeft ze voornamelijk in medium shots weer. Hierdoor hebben de foto’s meer ruimtelijkheid, ondanks de soms strakke kadrering, en is er aandacht voor de context waarin de acteur verschijnt. De acteur verdwijnt ook niet in zijn omgeving, zoals dat in sommige overzicht shots wel het geval is. Van Duin fotografeert meestal vanuit ooghoogte of laag standpunt, hij plaatst zich bijna nooit boven de acteur. Doordat Van Duin de beelden redelijk licht weergeeft, blijft de expressie van de acteurs goed zichtbaar. Ook het ontbreken van bewegingsonscherpte draagt bij aan de helderheid van het beeld. In plaats van op beweging, concentreren Van Duins beelden zich op de kracht die in het moment ligt, hetzij fysieke of expressieve kracht. Dit zorgt voor een grote dynamiek in de beelden.

In zijn digitale periode is Van Duin meer afstand gaan nemen van het toneel en is hij vaker overzicht shots gaan maken. Dit kunnen foto’s zijn van belangrijke momenten in de voorstelling. Maar Van Duin doet soms meer dan alleen dat. Een nieuw kenmerk van deze foto’s is het verschijnen van een hoop acteurs op toneel op momenten die geen hoogtepunten, meer eerder overgangsmomenten lijken te zijn. Deze foto’s leveren een interessant beeld van het theater op, wat meestal alleen wordt vastgelegd tijdens de hoogtepunten. De transitionele momenten leggen de nadruk op wat er is voor gevallen en wat er nog gaat gebeuren op het toneel. Net als zijn extreme afsnijdingen leggen deze foto’s de nadruk buiten het beeld, maar nu niet in ruimtelijke, maar in temporaire zin. Hiermee weet Van Duin iets van de tijdelijkheid van het theater in het beeld te vatten.”